این نمونه به گونه ای انتخاب می شود که تا حد امکان ویژگی های جامعه واقعی را داشته باشد.
پس پژوهشگر، با توجه به اشنایی قبلی با جامعه برای رسیدن به هدف خود (یعنی درک عمیق پدیده مورد نظر) به صورت قضاوتی افرادی را انتخاب می کند که اطلاعات و درک ان ها در زمینه مورد بررسی بسیار زیاد و عمیق است.
این روش اساساً زمانی کاربرد دارد که تعداد افراد دارای ویژگی یا شرایط لازم در زمینه مورد مطالعه، محدود باشند.
در نمونه گیری هدفمند، قصد پژوهشگر انتخاب مواردی است که با توجه به هدف پژوهش، اطلاعات زیادی داشته باشند.
حجم نمونه معمولاً در پژوهشهای از نوعی کیفی کوچک و محدود است.
به عنوان نمونه، معلم سه نفر از دانش آموزان نمرد بالا و سه نفر نمرہ پایین کلاس انتخاب و از آنان مصاحبه می کند، و مثلاً جامعه بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی (نوعی اختلال شخصیتی) و یا جامعه افراد نخبه یک استان. در این مثال ها، اطلاعات قبلی، پژوهشگر را به سمت این باور که این افراد نماینده جامعه هستند، سوق می دهد.
این نوع نمونه گیری هنگامی که خطاهای احتمالی یا تصادفی، جدی و مهم نبوده و زمانی که نمونه گیری تصادفی، عملاً میسر نباشد، مورد استفاده است.