در عرصه علم و پژوهشی، هیج اثری قائم با ذات نیست و نمی تواند در خود تمام و کمال باشد، بلکه هر پژوهشی و اثر علمی در حلقه متون موضوعی پیش از خود، محصور است .
پژوهشگر، باید ازایده ها، یافته ها ودستاوردهای گذشته که مرتبط با موضوع وی است، استفاده نماید.
انجام پژوهش بدون بهره گیری از آثار و افکار دیگران ممکن نیست و اصولاً نادیده گرفتن تجارب انبوه و متراکم دیگر افراد است.
به عبارتی کمتر پژوهشی است در خلا صورت می گیرد، بطور طبیعی، آن در تداوم پژوهش های پیشین است که به انجام می رسد وبه بار می نشیند.
به طوری که هم از دوباره کاری ها در آن اجتناب شود و هم از داده های پیشین برای توسعه علم، برخوردار گردد و در عین حال، سخن و حرف تازه ای بیان می شود.