همه این موارد در مشاوره و روان درمانی با کودکان مفید است و اغلب به طور همزمان بکار برده می شوند.
چون این موارد باعث تشویق خود بیانی می شوند، برای استفاده در گروه های حمایتی - بیانی مناسب هستند.
جدا از خلاقیتی که کتاب درمانی ایجاد می کند، ویژگی های خاصی دیگری نیز دارد.
در کتاب درمانی، روایت روان شناختی زیادی وجود دارد.
یالوم (۱۹۹۸) معتقد است که علم روانشناسی مدتها پیش از ظهور روش های علمی، کتاب درمانی را با داستان سرایانی همچون تولستوی آغاز کرده است.
همچنین کاتلر می گویند: «بدون نمایش نامه های شکسپیر ، رومان های داستایوسکی یا داستان های کوتاه جیمز دانش ما از اضطراب، تعارض و خود کاوی تک بعدی خواهد بود».
ادبیات دامنه ی وسیعی از افکار و احساسات انسان را ارائه می کند که خواننده با خواندن آن می تواند خود را بشناسد، از آن چیزهای زیادی یاد بگیرد و در زندگی آنها را بکار برد.
برای مثال، بسیاری از اشعار، بینشهای روانی آشکار و دقیقی درباره موقعیتهای زندگی بیان می کنند که ممکن است در زندگی شخصی افراد برای آنها اتفاق کنند.
مراجعان در می یابند که مشکلات آنان عمومیت دارند.
از طریق مطالعه متون با فرهنگ های دیگر گفتگو می کنند و این کار باعث احساس راحتی در آنها می شود به طوری که افکار و احساسات آنها را معقول و منطقی جلوه می دهد.
وقتی که مردم یک داستان یا شعری را گوش می دهند یا می خوانند یا فیلمی را تماشا می کنند که در آن آسیب پذیری، ضعف و قدرت بشر به نمایش گذاشته می شود، تمایل دارند در تجارب شخصی، رنج ها، دردها و همچنین شادی های خود با آن همانندسازی کنند.
فرد بواسطه این فرایند، شناسایی و پالایش را تجربه میکند و از احساسات و تعارضاتش با شخصیت ها صحبت می کند.
این داستان ها تفسیر و برداشت از موقعیت را مقدار زیادی بهبود می بخشند و همدلی او را نسبت به رنج های دیگران افزایش می دهند و در نهایت به افراد کمک می کنند شرایط خودشان را بهتر درک کنند.
اگر چه که این فرایندها هر روز در زندگی روزمره و بدون درمان اتفاق می افتند، ولی در مشاوره و روان درمانی می توانند به عنوان وسیلهای برای تمرکز بر مسائل یا تعارضی خاصی که مراجعان درگیر آن هستند، مورد توجه قرار گیرد.