کودکان در هر سنی، به بازیهای مخصوصی مشغول می شوند. این مراحل به چهار دسته تقسیم می شود که در این متن به مرحله اول می پردازیم.
مرحله اول (از تولد تا ۳ سالگی): در این مرحله، بازی کودک جنبه فردی و آزاد دارد. حرکت، نخستین مظهر بازی است، چنان که نوزاد در گهواره، با حرکت دادن دستها و پاهایش به طور منظم و دائم، بازی می کند؛ از شنیدن صدای خود لذت میبرد، فریاد می کشد و از مشاهدهی رنگهای براق و نورهای درخشان، خوشحال می شود. به طور کلی، در مرحله اول از این دوره، هر چه در حواس او اثر کند و موجب رضایت خاطر و خشنودی او شود، با آن به بازی می پردازد. از شنیدن صداهای آرام بخش و طبیعی شاد می شود.
طنین صدای دلنشین قرآن و برخی سرودهایی که برای کودکان تهیه شده، مورد علاقه کودک است. همین که راه افتاد و سخن گفتن آغاز کرد، بازی های او به صورت اسبسواری، جستوخیز و سخنگویی جلوهگر می شود؛ مثلا دسته جارو را به عنوان اسب در میان پاهای خود قرار میدهد و به اسب سواری میپردازد، از حمله به دیگری یا مورد حمله واقع شدن لذت میبرد، از گفتوگو کردن خوشحال می شود، زیرا فقط میخواهد سخن بگوید و صدای خود را بشنود. در همین سن است که معمولا والدین از پرحرفی کودکان خود شکوه دارند و گاهی با خشونت با آنها رفتار می کنند که متأسفانه عدم آگاهی از سطح رشد کودک و برخوردهای غلط و ناشیانه، او را دچار مشکلات عاطفی و روانی - مثل لکنت زبان و انزوا-می کند.
موضوع پیشنهادی تحقیق روانشناسی :
| بررسی اثربخشی بازی درمانی بر روابط والد-فرزندی دانش آموزان |