مرحله اول (از تولد تا ۳ سالگی): در این مرحله، بازی کودک جنبه فردی و آزاد دارد. حرکت، نخستین مظهر بازی است، چنان که نوزاد در گهواره، با حرکت دادن دستها و پاهایش به طور منظم و دائم، بازی می کند؛ از شنیدن صدای خود لذت میبرد، فریاد می کشد و از مشاهدهی رنگهای براق و نورهای درخشان، خوشحال می شود. به طور کلی، در مرحله اول از این دوره، هر چه در حواس او اثر کند و موجب رضایت خاطر و خشنودی او شود، با آن به بازی می پردازد. از شنیدن صداهای آرام بخش و طبیعی شاد می شود.
طنین صدای دلنشین قرآن و برخی سرودهایی که برای کودکان تهیه شده، مورد علاقه کودک است. همین که راه افتاد و سخن گفتن آغاز کرد، بازی های او به صورت اسبسواری، جستوخیز و سخنگویی جلوهگر می شود؛ مثلا دسته جارو را به عنوان اسب در میان پاهای خود قرار میدهد و به اسب سواری میپردازد، از حمله به دیگری یا مورد حمله واقع شدن لذت میبرد، از گفتوگو کردن خوشحال می شود، زیرا فقط میخواهد سخن بگوید و صدای خود را بشنود. در همین سن است که معمولا والدین از پرحرفی کودکان خود شکوه دارند و گاهی با خشونت با آنها رفتار می کنند که متأسفانه عدم آگاهی از سطح رشد کودک و برخوردهای غلط و ناشیانه، او را دچار مشکلات عاطفی و روانی - مثل لکنت زبان و انزوا-می کند.
موضوع پیشنهادی تحقیق روانشناسی :
| بررسی اثربخشی بازی درمانی بر روابط والد-فرزندی دانش آموزان |