برای اینکه پژوهشگر، تکرار کار دیگران نباشد، مطالعه آنچه در گذشته انجام شده لازم و ضروری است.
نکته مهمتر اینکه آثار گذشته می تواند و باید به عنوان نقطه شروع کارهای آی تلقی شود.
کارهای آینده بر اساس آنچه در گذشته انجام شده است بنا می شود و کار گذشته موجب توسعه و گسترش کارهای آینده می شود (دلاور، ۱۳۸۷: ۷۷).
در این صورت است که علم در فرایند تحولی توسعه و افزایش مییابد. ویژگی های علمی متعدد است که از آن جمله «افزایشی بودن» است (نادری و سیف نراقی، ۱۳۷۲: ۴۰).
هدف فقط جمع آوری اطلاعات نیست، پژوهشگر باید در پی اطلاعات جدید از منابع دست اول برای کشف حقایق نو باشد.
لذا، سازماندهی دوباره یا بیان محض آنچه قبلاً دانسته یا شناخته یا نوشته شده، پژوهش نیست، بلکه ارزشی در حد یادگیری دارد، زیرا به دانسته های قبلی دانشی اضافه نمی کند.
در نتیجه، مطالعات و پژوهشهای علمی باید از خصیصه افزایشی بودن برخوردار باشد.
این امر گویای این است که «هر فرد می تواند واقعیتی را بیان کند، اما افراد اندکی هستند که واقعیتی را بر واقعیت دیگر بیفزایند واز آن حقیقتی را آشکار سازند».
پژوهش در واقع، آشکار ساختن حقیقت ها از بین واقعیتها است.