به طور خلاصه، درمان فراشناختی (MCT) بر این اصل استوار است که اختلال روان شناختی به دلیل اثرات سبک تفکر یعنی سندرم شناختی - توجهی بر تجربه های هیجانی و دانش (باورها) تداوم مییابد.
سندرم شناختی - توجهی به شیوه های خاص موجب تداوم برداشت منفی فرد از خود و ادراک تهدید می شود.
سندرم شناختی - توجهی با فعال شدن باورهای فراشناختی منفی و مثبت مرتبط است.
تفکیک سطح فراشناختی از سطح شناختی معمولی، بر این امر دلالت دارد که تجربه رخدادهای درونی از قبیل افکار، باورها و هیجان ها میتواند به سبک شناختی یا فراشناختی صورت پذیرد.
این امر طیف وسیعی از امکانات را برای درمان فراهم می سازد، بدین ترتیب که درمان باید بر تغییر سندرم شناختی - توجهی، تغییر باورهای فراشناختی و ایجاد شیوه های جایگزین تجربه کردن و مقابله با رویدادهای درونی متمرکز شود.