«انان که منتظر زمان می مانند آن را برای همیشه از دست داده اند»، «اتلاف زمان، گران ترین و پرهزینه ترین خرج ها است». و یا این جمله: «من وقت را هدر دادم و اکنون وقت است که مرا هدر می دهد». در پژوهش و پروپوزال نویسی، زمان عنصر تعیین کننده است.
اصولاً پژوهش و پروپوزال نویسی در ظرف زمان است که معنا می یابد.
منظور از مدیریت زمان، بهینه سازی برنامه ها و اقدامات در زمان مناسب است که در بستر زمان انجام می گیرد.
ذکر طول اجرای پژوهش و پروپوزال نویسی و برآورد زمان اتمام، موجب می شود پژوهش و پروپوزال نویسیگر مراحل مختلف کار خود را روشن کند.
به عبارتی، طول مدت پژوهش و پروپوزال نویسی و برآورد زمان انجام آن مهم است که پژوهش و پروپوزال نویسیگر را ملزم می کند تا مراحل کار خودرا در چارچوب و ظرف زمان مورد توجه قرار دهد.
در این چارچوب، برای هر مرحله از پژوهش و پروپوزال نویسی، زمان لازم برنامه ریزی، پیش بینی و مدیریت می شود.
مدیریت زمان، یعنی تعیین دقیق فعالیتها و بودجه بندی زمانی پژوهش و پروپوزال نویسی، از نظر زمانی گاه پژوهش و پروپوزال نویسیگر لازم است تاریخ آغاز و پایان طرح و دامنه زمانی لازم برای هر بخش از فرایند پژوهش و پروپوزال نویسی را معین و در طرح گزارش کند.
این اقدام برای طرح های پژوهش و پروپوزال نویسی که با سازمان ها منعقد میشود، ضرورت بیشتری دارد.
تنظیم برنامه زمانی مانند محرکی، محقق را بر آن می دارد که به طور منظم در جهت هدف گام بردارد.