افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر اغلب بیان می کنند که در بیش تر مواقع زندگی شان نگران بوده اند.
اضطراب و نگرانی می تواند اختلال شدید در عملکرد اجتماعی یا شغلی آن ها ایجاد کند. ممکن است کانون نگرانی غالب شخص در فاصله های کوتاه تا بلندمدت تغییر کند، اما کانون نگرانی به یک اختلال دیگر در محور محدود نمی شود و بر اساس آن قابل توجیه نیست.
برای مثال، نگرانی و اضطراب فرد، به صحبت کردن در حضور دیگران (آن گونه که در اختلال هراس اجتماعی دیده می شود)، ابتلا به یک بیماری جسمی (به گونه ای که در خود بیمار انگاری دیده میشود)، یا وقوع حمله وحشتزدگی (به گونه ای که در اختلال وحشتزدگی دیده می شود) محدود نمی شود.
این گونه نگرانی های مربوط به یک حیطه خاصی، ممکن است بر اساس سایر تشخیصی ها بهتر توجیه شوند.