الف) ارزش بدنی کودک برای این که عضلات خود را رشد و پرورش دهد و تمام قسمتهای بدنش ورزیده شود، باید بازی کند. همچنین کودک به وسیله ی بازی، انرژیهای اضافی خود را مصرف می کند که در غیر این صورت، موجب هیجان، عصبانیت، تندخویی و به طور کلی، ایجاد مشکل برای خود و والدینش می شود. این که مسئولیتی را برای فعالیتهای خود در نظر بگیرد. همچنین ضمن بازی، کودک یاد می گیرد که میان واقعیت و خیال فرق بگذارد. ج) ارزش اجتماعی کودک بدون بازی، مخصوصاً بازی با کودکان دیگر، فردی خودخواه، خودبین و فرمانده بار میآید، ولی از راه بازی با دیگران، روش همکاری، دادن و ستاندن و وارد ساختن شخصیت خود در گروه را می آموزد. درست است که کودک رفتار اجتماعی را در برخوردهای خود با دانش آموزان دیگر مدرسه یاد می گیرد، ولی بازیهای مقید مدرسه، در مقایسه با بازیهای آزاد خارج از مدرسه، فرصت کمی برای رفتار اجتماعی کودک فراهم میآورد. کودک به وسیله ی بازی، یاد می گیرد که چگونه با دیگران ارتباط برقرار سازد و مشکلات مربوط به روابط اجتماعی را حل کند. بازی به کودک کمک می کند که مانند یک شخصی اجتماعی مطلوب، رشد و تکامل یابد. بازی وسیله ی مهمی است که به کودک امکان می دهد خود را مهار کند، پیش از آن که از طرف بزرگسالان مهار شود. د) ارزشی یادگیری کودک ضمن بازی با اسباببازیهای گوناگون، رنگ، اندازه، ترکیب، ارزشی و اهمیت اشیا را در مییابد و به تدریج که بزرگ می شود، مهارتهای زیادتری از راه بازی کسب می کند.
موضوع پیشنهادی تحقیق روانشناسی :
| بررسی اثربخشی بازی درمانی بر عزت نفس کودکان |