یکی دیگر از کسانی که بازی در دوره کودکی را بهترین وسیله برای رشد آدمی برشمرده، فروبل بود. به عقیده وی بازی عاملی است که از طریق آن کودک به توازن و تعادل و رشد یکپارچه و هماهنگ می رسد. فروبل در کتاب "آموزش انسان" درباره بازی اینگونه می نویسد: بازی بالاترین مرحله رشد کودک و به عبارت بهتر بالاترین رشد انسان در این دوره از زندگیش می باشد، زیرا بازی انعکاسی از فعالیتهای درونی و نمایش از خودکاری یا خود فعالی فرد است. بازی پاکترین و صادقانهترین فعالیت کودک است .
۱- ویلیام استرن: بازی غریزهای برای رشد و نمو استعدادها و تمرین مقدماتی برای آینده است.
۲- کارل گروسی: بازی یعنی آماده شدن برای اعمال بزرگ و جدی در آینده.
۳- مک دوگالی: بازی عبارت است از تمایل موجود زنده به رسیدگی قبل از موعد غرایز. منظور این است که کودک نیازهایی مثل خودنمایی دارد یا میخواهد در جامعه پایگاه جدی داشته باشد. ولی چون سنش کفایت نمی کند، به ناچار از طریق بازی به این نیاز خود جواب میدهد.
۴- پاتریک: بازی برای تخفیف خستگی ناشی از کار لازم است. در بازی مغز کودک با توجه به شباهتهایی که به مغز انسانهای اولیه دارد.
۵- آدلر: بازی به معنای ارضای واقعی امیالی مانند برتری جویی و خودنمایی کودک است.
۶- اسپنسر: بازی معرف انرژی مازاد بدن است. بازی رخداد غریزی امیال و فعالیتی برای لذت جویی است.
۷- مونته سوری: کودکان با بازی کردن از طریق آشنایی با خواص اشیا و کار با آنها به مهارتهایی دست می یابند.
۸- فروبل: بازی در دوران کودکی مانند نو برگهای درخت زندگی است که تمام وجود کودک از طریق آنها شکوفایی و تجلی می یابد. کودکان از طریق بازی اموزند.
موضوع پیشنهادی تحقیق روانشناسی :
| بررسی اثربخشی بازی درمانی بر عملکرد اجرایی کودکان |