یکی از بررسی های نادری که در این زمینه انجام گرفته پژوهشی است که توسط کوردر، ویتاید و هایزلیپ (۱۹۸۱) انجام گرفته است.
در این پژوهشی از نوجوانان درخواست شد مشخص کنند از چه عواملی در گروه برای پیشرفت خود استفاده کرده اند.
آنان از همان عواملی یاد کردند که در گروه های درمانی بزرگسالان مشاهده شده است.
این عوامل شامل، خود فاش سازی، تخلیه هیجانی («یادگیری بیان احساسات»)، یادگیری بین فردی («یادگیری از اعضای گروه، بازخورد»)، حمایت و همبستگی گروهی («بودن در جایی همانند یک خانواده پذیرا»، «تعلق داشتن به گروهی که فرد را می پذیرد»)، امیدواری («دیدن اینکه دیگران نیز مانند فرد مشکل دارند.
و کمک به دیگران مهم بودن در زندگی دیگران بود شچمن، بار- ایل و هدر نیز عوامل درمانی در گروههای نوجوانانی که دارای مشکلات هیجانی و اجتماعی بودند را مورد بررسی قرار دادند، آنان یازده عامل درمانی که توسط یالوم و لسزس (۲۰۰۵) و شچمن و همکاران ارائه شده بودند را به کار بردند و دریافتند که سه تا از بهترین عواملی، همبستگی گروهی، تخلیه هیجانی و رشد مهارتهای اجتماعی بودند.
با این وجود، عوامل اول و دوم همان عوامل درمانی است که در ادبیات تخصصی به عنوان عوامل درمانی بزرگسالان شناخنه شده است و عامل سوم مخصوص خود نوجوانان است، زیرا برای آنان روابط اجتماعی یک تکلیف رشدی است