نگارش، فعالیتی که هم در آغاز پژوهش (نگارش طرح)، ادامه (تدوین ونگارش فصول) و نیز پایان (گزارش نهایی)، از اهمیت برخورداراست.
نگارش خوب، هم علم و هم هنر است.
از آن جهت علم است که نیازمند آگاهی از اصول و اسلوب و مهارتهای خاصی دارد و اقدامی بی برنامه و تصادفی نیست و هنر از آن جهت که خلاقیت، ابتکار و ذوق پژوهشگر را میطلبد.
نگارش خوب، آشکار کردن یک فکر و ایده به روشنی و وضوح است.
نیل به این هدف، زمانی میسر میگردد که اولاً نگارنده خود، به خوبی مطلب را درک کرده و ثانیاً بر اصول نگارش تسلط لازم داشته باشد.
«نیکو نوشتن و نگارش خوب» یک ضرورت و یک ابزار مؤثر برای موفقیت در کار پژوهش ونیز نویسندگی است که نیاز به دقت و ممارست دارد.
می توان با درست نویسی، تمرین لازم و رعایت اصول و قواعد مربوطه، نهایتاً به خوب نویسی رسید.
مهارت در نگارش، خلاقیت و ابتکار، صراحت در نوشتار و سادگی، از جمله ملزومات نگارش مطلوب است.
هم چنین انتخاب و مطالعه دقیق مطالب و ارزیابی آن با دید انتقادی، مهارت در چیدمان و سازماندهی آن ودر نهایت نگارش آن، سه اقدام بنیادی است.
در پروپوزال یا طرح تحقیق اهم نکات نگارشی و شیوههای مأخذ دهی به عنوان ارتقای کیفیت و اصالت اثر، عنوان شده است.