در حمایت از این دیدگاه، مبتلایان به اضطراب اجتماعی رفتار خودشان را به شیوه ای مورد ارزیابی قرار میدهند که اجرای عملکردشان به میزان بسیار زیادی دست کم گرفته می شود (نورتون و هواپ، ۲۰۰۱: رپی و لیم، ۱۹۹۲: استوپ و کلارک، ۱۹۹۳)، صرف نظر از سطوح مهارتشان و یا درجه گرمی رفاقتی که بوسیله الگوهای تعاملی آنها ارائه شده است (آلدن و والاس، ۱۹۹۵). در مقابل، دیگر شواهد پیشنهاد می کنند که برای افراد با خودآگاهی بالا، خودارزیابی منفی مختص بافت است و فقط بوسیله نشانه های اجتماعی که یادآوری و انتظار طرد و شکست اجتماعی را راه اندازی می کنند، فعال می شود (بالدوین و ماین، ۲۰۰۱).
علاوه بر این مطالعات اخیر پیشنهاد می کند که تغییر در ادراک از خود واسطه تغییرات درمان است (هافمن، ۲۰۰۰ : هافمن، موسکوویج، کیم و تیلور، ۲۰۰۴). بازخورد ویدیوئی نشان داده که یک وسیله مؤثر برای تصحیح ادراک از خود منفی و تحریف شده است (ریی و هایمن، ۱۹۹۶)، مخصوصاً زمانی که با یک دوره آماده سازی شناختی قبلی، برای مشاهده عملکرد ضبط شده همراه باشد.
یک موضوع پیشنهادی روانشناسی درمورد ترس از ارزیابی منفی:
| بررسی رابطه ترس از ارزیابی منفی و مهارت های اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی |